Vrouwelijke spieren en spierfietsen

Fotografen hebben er altijd van gehouden om mooie modellen met prachtige motorfietsen te poseren. Ik heb ooit foto's bijgedragen aan Easy Rider Magazine, en dit soort afbeeldingen waren hun brood en boter.

Natuurlijk zijn de modellen die je in motortijdschriften ziet, meestal conventionele bikinimodellen, niet verbluffend Hardbody spierconcurrenten. Maar hoewel veel motorrijders trainen en spieren opbouwen, geven vrouwen meestal niet de voorkeur aan dit type lichaamsbouw (hoewel ze dat tegenwoordig vaker doen dan vroeger). Aan de andere kant waarderen veel bodybuilders zowel krachtige tweewielige machines als het soort vrouwen dat je op het podium ziet tijdens IFBB- en NPC-evenementen. Stel je een sportschool als Gold's in Venetië, Californië voor, en je ziet een parade van verschillende soorten fietsen, van Harleys tot Triumphs tot verschillende modellen uit Japan. Ik zag net een Hayabusa op de stoep geparkeerd staan, en veel krachtiger dan dat kan niet.

Ik heb zelf veel ‘Babes and Bikes’-foto’s gemaakt, omdat ik als serieuze, ervaren motorrijder altijd een verscheidenheid aan fietsen beschikbaar had voor shoots. Ik bezat alles, van Harley-dressoirs tot een BMW-toerfiets tot race- en sportmotoren zoals een Ducati SPS. Ik heb tientallen jaren veel gereden en geprofiteerd van het fantastische Zuid-Californië Landschappen en weer. Soms begon ik op zondag om zeven uur 's ochtends en legde ik honderden kilometers langs de kust en door de bergen af ​​voordat ik vroeg in de middag naar huis terugkeerde.

Maar hoe graag ik paardrijden ook vond, ik raad het niet noodzakelijkerwijs aan anderen aan - vooral gespierde atleten, wier carrière in gevaar kan komen als ze geblesseerd raken. Er moet rekening worden gehouden met een baten-risicoverhouding. Fietsen kunnen gevaarlijk zijn. Ik reed de hele tijd, dus ik hield mijn vaardigheden scherp. Mijn fietsen waren goed onderhouden. Ik reed niet vaak 's nachts, vooral niet op vrijdag en zaterdag. Ik heb geprobeerd alleen bij mooi weer te rijden. En niet als ik erg moe was.

Ik was nooit een zware drinker, maar ik stopte er halverwege de jaren 80 helemaal mee, vooral om op elk moment met al mijn verstand om me heen te kunnen rijden. Ik vond motorrijden zo leuk dat ik voelde dat de voordelen groter waren dan de risico's, en ik deed er alles aan om de risico's te verkleinen.

Het punt is dat ik als schrijver en fotograaf nooit afhankelijk ben geweest van mijn lichaam voor mijn levensonderhoud of carrière. Ik heb ooit een racefiets op een circuit laten vallen en omdat ik volledig leer en een helm droeg, ontsnapte ik zonder ernstig letsel. Maar als ik een atleet was geweest en hard had moeten blijven trainen, was dit misschien een ernstiger incident geweest.

Tijdens mijn zondagse ritten zag ik soms Arnold en Franco Columbu op Harleys op de Coast Highway of op de bochtige wegen boven Malibu. Toen ik met Arnold over motorfietsen sprak, vertelde hij me dat hij altijd van motorfietsen heeft gehouden, vooral die van Harley: "Ze zijn zo Amerikaans!" ' zei Arnold - maar hij stopte met paardrijden in de jaren zeventig toen hij aan wedstrijden deelnam. Hij kon simpelweg geen risico lopen op blessures.

Ik waarschuw spierconcurrenten in bodybuilding, fitness, figuur of welke andere categorie dan ook altijd om twee keer na te denken voordat ze op een motorfiets gaan rijden. Een verstuiking of kras die voor een ‘burger’ – iemand zonder atletische doelen – weinig gevolgen zou hebben, zou voor u een verspild competitieseizoen kunnen betekenen. Om nog maar te zwijgen van een ernstiger letsel is maar al te mogelijk.

Motoren zijn dus opwindend, ze kunnen erg leuk zijn, maar voordat je besluit er op te rijden, denk dan na over de mogelijke nadelen en de risico-batenverhouding en heb, net als Arnold, de discipline om bevrediging uit te stellen tot een geschikter moment in je leven en carrière.