Lee Haney: De eerste van de spiermonsters

Mein Fitness

Transparenz: Redaktionell erstellt und geprüft.
Veröffentlicht am 10.03.2022

Sprache:

Ik herinner me dat ik begin jaren tachtig buiten Gold’s Gym in Venetië stond en luisterde naar een jonge bodybuilder die klaagde dat er geen ‘grote jongens’ meer waren in de sport. Tegen die tijd was Arnold met pensioen en tot de topconcurrenten behoorden Samir Bannout, Chris Dickerson en Frank Zane. Uitstekende bodybuilders, maar niet erg groot. Maar ik en deze jonge bodybuilder wisten niet dat er een grote verandering op komst was in de lichaamsbouwcompetitie, die zou worden ingeluid door de komst van de massieve en esthetische Lee Haney. Lee Haney had mastodontspieren maar geen mastodontbotten, wat een geweldige vorm...

Ich erinnere mich, dass ich Anfang der 1980er Jahre vor Gold’s Gym in Venedig stand und einem jungen Bodybuilder zuhörte, der sich darüber beschwerte, dass es keine „großen Jungs“ mehr im Sport gebe. Zu diesem Zeitpunkt war Arnold in den Ruhestand getreten, und zu den Top-Konkurrenten gehörten Samir Bannout, Chris Dickerson und Frank Zane. Ausgezeichnete Bodybuilder, aber nicht sehr große. Aber ich oder dieser junge Bodybuilder ahnten nicht, dass im Körperbau-Wettkampf eine grundlegende Veränderung bevorstand, die durch die Ankunft des massiven und ästhetischen Lee Haney angekündigt werden würde. Lee Haney hatte Mastodon-Muskeln, aber keine Mastodon-Knochen, was für eine großartige Form … — Ik herinner me dat ik begin jaren tachtig buiten Gold’s Gym in Venetië stond en luisterde naar een jonge bodybuilder die klaagde dat er geen ‘grote jongens’ meer waren in de sport. Tegen die tijd was Arnold met pensioen en tot de topconcurrenten behoorden Samir Bannout, Chris Dickerson en Frank Zane. Uitstekende bodybuilders, maar niet erg groot. Maar ik en deze jonge bodybuilder wisten niet dat er een grote verandering op komst was in de lichaamsbouwcompetitie, die zou worden ingeluid door de komst van de massieve en esthetische Lee Haney. Lee Haney had mastodontspieren maar geen mastodontbotten, wat een geweldige vorm...

Bodybuilder Lee Haney führt eine Beinstreckungsübung für ein Unterkörpertraining durch — Lee Haney hatte Mastodon-Muskeln, aber keine Mastodon-Knochen, was für eine großartige Form und Ästhetik sorgte. Bill Dobbins

Ik proost massaal mesomorfe lichamen al die tijd lichamen die eruit zien alsof ze zijn ontworpen voor lijnwachters in de NFL. Lee Haney heeft niet zo'n lichaam. Het verhaal dat ik hoorde was dat hij met bodybuilding begon omdat hij twee keer zijn been brak tijdens het voetbal op de middelbare school. Dit zou erop kunnen wijzen dat Lee mastodontspieren heeft, maar geen mastodontbotten. En dat is natuurlijk de sleutel tot zijn uitmuntende esthetiek. Met kleinere botten en gewrichten kun je meer krijgen goed gevormde, taps toelopende spieren. Anders krijg je dikke, massieve, maar blokkeriger spieren. Kijk naar foto's van Lee en zie hoe klein zijn polsen zijn. Dat viel mij altijd op bij Arnold. Enorme onderarmen die taps toelopen naar verrassend slanke polsen.

Met een gewicht van 300 pond plus Mr. Olympia-mededinger lijkt Lee Haney niet zo groot. Maar toen hij de NPC Nationals van 1982 won, leek hij inderdaad een heel grote kerel. Hij was de eerste van een reeks toekomstige grote concurrenten zoals Dorian Yates, Ronnie Coleman en Jay Cutler - wat uiteindelijk leidde tot Big Ramy, die zo groot is dat hij eruitziet alsof hij tot een andere soort zou kunnen behoren.

Lee-Haney-Medaille. — Lee Haney gewann acht Mr. Olympia-Titel – und war im Jahr seiner Pensionierung am besten. Mit freundlicher Genehmigung von Weider Health and Fitness / M+F Magazin

Bodybuilder Lee Haney führt im Fitnessstudio Beincurls durch — Lee Haney war das erste der „Massenmonster“ im modernen Profi-Bodybuilding. Bill Dobbins

In de jaren 80 nam de Nationals-kampioen deel aan de IFBB Mr. Universe. Ik herinner me dat ik Lee sprak tijdens de vlucht naar België voor Universe en hij vertelde me dat hij nog nooit eerder in Europa was geweest. ‘Je gaat nu niet echt naar Europa,’ zei ik tegen hem. “Je gaat gewoon naar een andere competitie. Een vliegveld, een hotel, een theater. Hetzelfde wat je al gewend bent. Concentreer je daarop en geniet later van een reis naar Europa nadat je de wedstrijd hebt gewonnen.

YATES gegen HANEY, 1991 — Dorian Yates und Lee Haney im Jahr 1991 – das Ende einer Ära, der Beginn der nächsten. Bill Dobbins

Onnodig te zeggen dat Lee het universum won en verder ging Acht Mr. Olympia-evenementen winnen. De laatste was in 1991 in Florida. De vraag was destijds of ‘nieuwkomer’ Dorian Yates de kampioen zou verslaan en de nieuwe Mr. Olympia zou worden. Ik weet nog dat ik backstage was toen Dorian binnenkwam om op te pompen. Hij was uiteraard erg indrukwekkend. En toen kwam Lee binnen en trok zijn shirt uit. Fotografen en journalisten die toekeken, realiseerden zich onmiddellijk dat de tweede plaats op het spel zou staan. Lee was een van die bodybuilders, samen met anderen zoals Lee Labrada, die op zijn best was in het jaar dat hij met pensioen ging.

Ik heb Lee Haney vele malen mogen fotograferen, op het podium, in de sportschool en in de studio. Hij was altijd een absolute heer, gemakkelijk in de omgang. Joe Weider stuurde me twee keer naar Atlanta om Lee in zijn sportscholen te fotograferen. Het origineel had geen airconditioning. Je zou denken dat fotograferen in november geen probleem zou zijn. Maar ik kom uit het zeer droge Los Angeles en Atlanta was extreem vochtig, dus ook al was het niet superheet, ik eindigde met een verzameling Lee Haney-T-shirts, aangezien ik steeds vervangingen kreeg als ik de shirts droeg waar ik doorheen zweette.

Lee Haney trainiert im Fitnessstudio mit Bizeps-Curls an einer Predigerstange — Bill Dobbins

De volgende sportschoolshoot van Lee Haney vond plaats in zijn nieuwere sportschool, geheel chroom en voorzien van airconditioning. Destijds was het gebruikelijk dat fotografen onderwerpen met water besproeiden om zweet na te bootsen. Ik heb Lee meerdere keren gespoten, maar de sportschool was destijds erg cool en hij vond het ongemakkelijk. Dus zei hij uiteindelijk tegen mij met zijn zachte maar zeer duidelijke zuidelijke lijzige stem: “Bill, besproei me alsjeblieft niet meer met water….”

Dit was ongeveer net zo ‘moeilijk’ als Lee Haney maar kon zijn. Een super aardige vent, daar is iedereen het over eens.