Hoe motorcrosser Eli Tomac traint om blessures op afstand te houden

In de wereld van Supercross zijn blessures een kwestie van wanneer, niet of. Hersenschudding, blauwe plekken, gescheurde kruisbanden, breuken en verstuikingen maken allemaal deel uit van waar elke racer zich voor inschrijft. Voor Eli Tomac van Monster Energy Star Yamaha Racing werd hij geboren in een tweewielig gezin. Zijn vader John Tomac was de Wereldkampioen mountainbiken 1991 en een Amerikaanse Bicycling Hall of Fame. John reed ook motorcross voor de lol en hoewel Eli Tomac altijd opgewonden was om zijn vader met motorfietsen te zien racen, werd hij onmiddellijk verliefd op motorcross. Toen hij op kerstochtend zijn eerste fiets ontving, was zijn lot bezegeld.

John heeft zijn zoon zijn hele leven gecoacht. Het is een relatie die de huidige puntenleider en kampioen van 2020 nooit als vanzelfsprekend hebben beschouwd.

"Het is gewoon een goede begeleiding om een ​​goede coach te hebben en iemand die je in de goede richting wijst en je op het goede pad zet", zei Tomac. “We hebben ons al vroeg op de rijtechniek gericht. Dat geeft je een goede basis om je naar dat professionele niveau te brengen. Hij was ook mijn fitnesstrainer. Hij doet mijn fysiek trainingsprogramma en vertelt me ​​alleen wat hij weet, wat ik moet horen.’

Ongeacht leiderschap zijn botsingen en lekkages moeilijk te vermijden, en Eli Tomac heeft zijn aandeel. De ernstigste vond plaats tijdens zijn rookieseizoen en het jaar daarop. Tijdens de training brak hij zijn sleutelbeen. Het volgende seizoen raakte hij beide schouders geblesseerd bij een zware crash op Thunder Valley National in Denver. Hij leed volledig Rotator cuff scheur in de linkerschouder en een dislocatie van de rechter.

Hoewel geen enkele atleet graag terugkomt op een blessure die hem of haar van zijn sport afhoudt, is het duidelijk dat de liefde voor de sport en de competitie deze atleten ertoe aanzet om op de fiets te blijven stappen.

"Blessures maken deel uit van onze sport", zei Tomac. “Ik heb zin in motorcross Atleten zijn behoorlijk goed in genezen ons snel omdat we atleten zijn. Als je in een betere conditie bent en gewond raakt... zul je vaak sneller genezen dan iemand die niet in goede conditie is en gewond raakt.

"Ik denk dat het gewoon neerkomt op de liefde voor de sport en het is gewoon je passie voor wat je doet. Je denkt niet aan [de blessures] en ik heb altijd het gevoel dat ik een renner ben die alles onder controle heeft. Sommige jongens raken gewoon meer gewond dan anderen en sommige jongens raken niet zo vaak gewond. Je probeert zoveel mogelijk de controle te behouden, maar wat ons buiten houdt is de liefde en passie voor de sport. Als iets echt leuk is, is dat wat je drijft, maar dat is precies waar het om gaat. dat houdt je bezig.” zelfs de dingen die je kunnen bijten. Maar er zijn meer goede dan slechte tijden.