De verrassende reden dat hardlopen met vrouwen mij een warm en wazig gevoel geeft

De verrassende reden dat hardlopen met vrouwen mij een warm en wazig gevoel geeft

Een paar zondagen geleden liep ik de More/Shape Halve Marathon voor dames – en ik had zoveel plezier! Het weer was heerlijk, met koele temperaturen, geen vochtigheid en eindeloze zonneschijn. Mijn training was goed geweest en ik had de nacht ervoor goed geslapen. De race verliep volgens mijn gebruikelijke looproute, dus ik kende de route goed.

Maar wat voor mij uiteindelijk het absolute hoogtepunt van de race werd, verraste mij. Het was niet het prachtige uitzicht op het park of het feit dat ik mijn doeltijd met bijna twee volle minuten versloeg (hey, bescheiden opscheppen is goed voor je!). Wat ik het leukst vond aan de race was dat het een race voor uitsluitend vrouwen was. (Kom in vorm met onze 30-daagse hardloopuitdaging!)

Ik had er nauwelijks over nagedacht toen ik die zondagochtend in het park aankwam. Toen ik in de rij stond voor de Port-A-Potties, maakte iemand een “figuur, de rijen zijn zo lang, het is een damesrace!” grap. Ik keek om me heen en - oh, dat klopt - alle dames, met een paar mannelijke toeschouwers ertussen die de baby's vasthielden en extra sweatshirts en camera's.

Later, ergens tussen mijl 1 en 2, nam het parcours een bocht en had ik een duidelijk zicht op de massa racers voor me. Toen zag ik het: honderden zonverlichte paardenstaarten die op en neer stuiterden in de tijd met de voeten van hun baasjes. Eerlijk gezegd werd ik er een beetje emotioneel van. Toen dacht ik: wat was dat?

De hele race was zo. Ik hoorde geen muziek (omdat ik dat soms wel doe), dus het enige wat ik hoorde waren de racevrijwilligers en toeschouwers die ons aanmoedigden ("Kom op dames, jullie staan ​​bijna bovenaan!"), het zachte tikken van sneakers op de verharde baan, en vrouwenstemmen en ademhaling overal om me heen. Ik voelde me op mijn gemak op een manier die me verraste - ik denk omdat ik me tijdens races niet bijzonder ongemakkelijk voel bij mannen. Maar het volledig vrouwelijke publiek voelde zich uniek inclusief en empowerend.

Ik was ook trots. Tegenwoordig zijn vrouwelijke hardlopers gemeengoed. Vrouwen racen zelfs veel vaker dan mannen. Maar nog maar vijftig jaar geleden werd hardlopen beschouwd als een mannensport – zozeer zelfs dat toen Roberta ‘Bobbi’ Gibb in 1966 de Boston Marathon probeerde te lopen, haar werd verteld dat ‘vrouwen fysiologisch niet in staat zijn om 42,2 kilometer te rennen.’ De langste race die niet-profs mochten lopen was 2,4 kilometer!

En toch was ik hier, omringd door rennende vrouwen. Het gaf op een vreemde manier kracht. Voeg daar de steun en kameraadschap van de go-girl aan toe die voelbaar was langs het parcours, en ik kon niet stoppen met glimlachen terwijl ik naar de finish sjokte. Toen ik die eenmaal was overgestoken, bleef ik een tijdje hangen en keek hoe de ene vrouw na de andere hun laatste stappen zette - velen van hen deden dat terwijl ze hand in hand liepen met de loper naast hen, wat de warme waas die ik voelde alleen maar versterkte.

Bovenal had ik een overweldigend gevoel van thuis zijn. Laten we eerlijk zijn: er zijn een aantal dingen over hardlopen die alleen andere hardlopers kunnen begrijpen - en hetzelfde geldt voor het vrouw zijn. Dus omdat ik tussen de hardlopers zat die ook vrouwen waren, voelde het alsof ik mijn mensen aan het vinden was. Iedereen begreep de strijd om een ​​goede sportbeha te vinden. Minstens één persoon in de buurt had een noodtampon. Vervangende haarelastiekjes waren er in overvloed. En we hebben allemaal iets heel leuks gedaan vóór de middag op zondag. Als ik naar muziek had geluisterd, weet je wat ik op repeat zou hebben gehad.