Είπα ότι δεν θα έτρεχα ποτέ σε μαραθώνιο - να γιατί το έκανα

Είπα ότι δεν θα έτρεχα ποτέ σε μαραθώνιο - να γιατί το έκανα

Πολλοί άνθρωποι διστάζουν να αυτοαποκαλούνται δρομείς. Δεν είναι αρκετά γρήγοροι, θα πουν. δεν τρέχουν αρκετά μακριά. Παλαιότερα συμφωνούσα. Νόμιζα ότι οι δρομείς γεννιούνταν έτσι και ως κάποιος που δεν έτρεχε ποτέ πραγματικά εκτός κι αν έπρεπε να το κάνω, φαινόταν ότι το τρέξιμο για άσκηση (ή — λαχανιάζω! — διασκέδαση) δεν ήταν στο DNA μου. (Εγγραφείτε στην Πρόκληση τρεξίματος 30 ημερών για να τρέξετε πιο γρήγορα, να αυξήσετε την αντοχή σας και πολλά άλλα.)

Αλλά νομίζω ότι είμαι έτοιμος να αναζητώ προκλήσεις και δουλεύω καλύτερα υπό πίεση. Όσο και αν απολάμβανα τη συνδρομή μου στο ClassPass, κουράστηκα να πηδάω από στούντιο σε στούντιο χωρίς κανένα πραγματικό τελικό στόχο. Έτσι, έγραψα ένα 10K στα μέσα Απριλίου πέρυσι. Ποτέ δεν είχα τρέξει περισσότερα από τρία μίλια σε ολόκληρη τη ζωή μου (και αυτά ήταν μίλια λαμέ), οπότε η προσπάθεια να διπλασιάσω την απόσταση μου μέχρι το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιουνίου ένιωθα αρκετά μεγάλη. Και το έκανα! Δεν ήταν όμορφη - η ημέρα του αγώνα ήταν πολύ ζεστή, τα πόδια μου πονούσαν, ήθελα να τρέξω και σκέφτηκα ότι μπορεί να καταλήξω να κάνω εμετό. Αλλά ήμουν περήφανος που έθεσα αυτόν τον στόχο και τον ακολούθησα.

Δεν σταμάτησα εκεί. Έχω προγραμματίσει να κάνω έναν ημιμαραθώνιο τον Οκτώβριο. Κατά τη διάρκεια αυτού του αγώνα, η φίλη με την οποία έτρεχα μου είπε ότι πίστευε ότι θα μπορούσα να αντιμετωπίσω έναν μαραθώνιο στη συνέχεια. Γέλασα και είπα, σίγουρα - αλλά το ότι μπορούσα δεν σημαίνει ότι το θέλω.

Δεν ήθελα γιατί δεν θεωρούσα τον εαυτό μου δρομέα. Και αν δεν ένιωθα δρομέας, πώς θα μπορούσα να αναγκάσω τον εαυτό μου να τρέξει τόσο πολύ ή τόσο μακριά; Σίγουρα, έτρεξα, αλλά δρομείς που ήξερα επέλεξαν να το κάνουν στον ελεύθερο χρόνο τους μόνο και μόνο επειδή το απολάμβαναν. Δεν μου αρέσει να τρέχω. Εντάξει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν διασκεδάζω ποτέ τρέχοντας. Αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που το κάνω. Τρέχω γιατί είναι ένας από τους λίγους τρόπους για να βρεις λίγη μοναχική γαλήνη σε μια πόλη με πάνω από οκτώ εκατομμύρια ανθρώπους. Ταυτόχρονα, με βοήθησε να βρω μια ομάδα φίλων που με παρακινούν όταν δεν μπορώ να παρακινήσω τον εαυτό μου. Τρέχω γιατί έχει βοηθήσει να κρατήσει μακριά τη χρόνια κατάθλιψη. γιατί είναι διέξοδος για το άγχος που συσσωρεύεται κατά τη διάρκεια της εργάσιμης εβδομάδας. Τρέχω γιατί μπορώ πάντα να τρέχω πιο γρήγορα, πιο δυνατά και περισσότερο. Και μου αρέσει αυτό που νιώθω κάθε φορά που σκέφτομαι μια ταχύτητα ή χρόνο που δεν έχω ξανακάνει και τη συντρίβω.

Μετά από αυτόν τον αγώνα συνέχισα να τρέχω. Και κάπου ανάμεσα στο τέλος του δεύτερου ημιμαραθωνίου μου τον Νοέμβριο και στον τελευταίο αγώνα του 2015 την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, συνειδητοποίησα ότι όχι μόνο περίμενα με ανυπομονησία τις διαδρομές μου, αλλά τις λαχταρούσα.

Τον Ιανουάριο έγινα ανήσυχος χωρίς συγκεκριμένο στόχο να εργαστώ. Τότε μου προσφέρθηκε η ευκαιρία να τρέξω στον Μαραθώνιο της Βοστώνης. Ο Μαραθώνιος της Βοστώνης είναι ο μόνος μαραθώνιος που με ενδιέφερε ποτέ - ειδικά πριν ξεκινήσω να τρέχω. Πήγα στο κολέγιο στη Βοστώνη. Για τρία χρόνια, γιόρταζα τη Δευτέρα του Μαραθωνίου ενώ καθόμουν σε ένα υπερυψωμένο καφασωτό στην οδό Beacon Street και επευφημούσα τους δρομείς με τις αδερφές μου. Τότε δεν φανταζόμουν ποτέ ότι μια μέρα θα βρισκόμουν στην άλλη πλευρά του οδοφράγματος. Όταν έγραψα, δεν ήμουν καν σίγουρος αν θα έφτανα στη γραμμή του τερματισμού. Αλλά ο Μαραθώνιος της Βοστώνης είναι μέρος της ιστορίας μου και αυτό θα μου έδινε την ευκαιρία να γίνω κι εγώ μέρος της ιστορίας του αγώνα. Έπρεπε τουλάχιστον να προσπαθήσω.

Πήρα την προπόνησή μου στα σοβαρά - ήμουν εντελώς αρχάριος που είχα την ευκαιρία να τρέξω έναν από τους πιο διάσημους αγώνες στη χώρα και δεν ήθελα να το θέσω σε κίνδυνο. Αυτό σήμαινε προγραμματισμός μετά την εργασία μέχρι τις 8:30 μ.μ. (επειδή ακόμη και η προπόνηση στον μαραθώνιο δεν μπορούσε να με μετατρέψει σε πρωινή γυμναστική), παραλείποντας το ποτό τα βράδια της Παρασκευής αν δεν ήθελα να υποφέρω από άσχημα στομαχικά προβλήματα, τα μεγάλα τρεξίματά μου τα Σάββατα και θυσίαζα έως και τέσσερις ώρες πιθανής ώρας brunch αυτά τα Σάββατα (αυτό είναι άβολο). Υπήρχαν μικρές διαδρομές όπου τα πόδια μου ένιωθαν σαν μόλυβδος, μεγάλες διαδρομές όπου στριμώχτηκα κάθε μίλι. Τα πόδια μου έδειχναν βαρετά και έτριβα σε σημεία που δεν έπρεπε ποτέ να τρίβονται. (Δείτε: Τι κάνει πραγματικά το τρέξιμο σε έναν μαραθώνιο στο σώμα σας.) Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να τελειώσω ένα μίλι σε ένα τρέξιμο και φορές που ήθελα να παραλείψω τελείως το τρέξιμό μου.

Όμως παρ' όλα αυτά, μου άρεσε η διαδικασία. Δεν θα χρησιμοποιούσα τη λέξη "F", αλλά κάθε μίλι που πρόσθεσα στις μακρινές μου διαδρομές και κάθε δευτερόλεπτο που ξύριζα από τις ταχύτητες μου σήμαινε ότι έγραφα νέα PR στο reg, κάτι που ήταν πολύ φοβερό. Σε ποιον δεν αρέσει αυτή η αίσθηση επιτυχίας; Έτσι, όταν είχα μια μέρα άδειας, αρνήθηκα να ξεσπάσω. Δεν ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου να κατέβει - ούτε αυτή τη στιγμή ούτε την ημέρα του αγώνα. (Εδώ είναι 17 πράγματα που πρέπει να περιμένετε όταν τρέχετε τον πρώτο σας μαραθώνιο.)

Δεν ξέρω πότε μου έκανε κλικ. δεν υπήρχε "αχα!" Στιγμή. Αλλά είμαι δρομέας. Έγινα δρομέας πριν από πολύ καιρό, όταν έβαλα για πρώτη φορά τα αθλητικά μου παπούτσια και αποφάσισα να τρέξω - ακόμα κι αν δεν το ήξερα τότε. Αν τρέχεις, είσαι δρομέας. Είναι τόσο απλό. Εξακολουθώ να μην το απολαμβάνω, αλλά είναι πολύ περισσότερο. Είναι ενδυναμωτικό, εξαντλητικό, προκλητικό, άθλιο, συναρπαστικό - μερικές φορές όλα μέσα σε ένα μίλι.

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα έτρεχα 26,2 μίλια. Δεν πίστευα καν ότι μπορούσα να το κάνω αυτό. Αλλά όταν σταμάτησα να ανησυχώ για το τι με έκανε δρομέα και επικεντρώθηκα στο πραγματικό τρέξιμο, ξαφνιάστηκα με το τι ήμουν πραγματικά ικανός. Τρέχω έναν μαραθώνιο γιατί νόμιζα ότι δεν μπορούσα και ήθελα να αποδείξω ότι κάνω λάθος. Το τελείωσα για να δείξω στους άλλους ότι δεν πρέπει να φοβούνται να ξεκινήσουν. Γεια, μπορεί να είναι και διασκεδαστικό.