Langdurige rouwstoornis wordt nu officieel beschouwd als een psychische aandoening

Langdurige rouwstoornis wordt nu officieel beschouwd als een psychische aandoening

Sinds vorige week is aanhoudende rouwstoornis officieel een nieuwe diagnose in de nieuwste editie van de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM), de catalogus van psychische stoornissen die gewoonlijk door artsen worden gebruikt om patiënten te diagnosticeren en de standaardclassificatie van psychische stoornissen. Ondanks het bijna tien jaar durende debat over de vraag of verdriet medisch moet worden behandeld, is de diagnose officieel geworden in een tijd waarin veel Amerikanen nog steeds te maken krijgen met rampen die dood en lijden hebben veroorzaakt, zoals COVID-19, meldt de American Psychiatric Association (APA). ).

Gekenmerkt door slopende gevoelens van verdriet, treedt een aanhoudende rouwstoornis op wanneer iemand een geliefde (zoals een vriend of familielid) verliest binnen ten minste zes maanden voor kinderen en adolescenten, of binnen ten minste twaalf maanden voor volwassenen, volgens de APA. Doorgaans voelt de rouwende persoon een intens verlangen of een intense preoccupatie met de overledene, zo erg zelfs dat zijn of haar reacties op het verlies hem minstens een maand lang bijna elke dag bezighouden.

Er wordt verwacht dat hun rouwproces langer zal duren dan de maatschappelijke normen (denk aan de vijf stadia van rouw), resulterend in lijden of problemen in belangrijke aspecten van hun leven, zoals: B. op sociaal of professioneel vlak. Andere symptomen van een langdurige rouwstoornis zijn identiteitsstoornissen (d.w.z. het gevoel alsof een deel van jezelf is gestorven), een aanzienlijk gevoel van ongeloof over de dood, het vermijden van herinneringen dat de persoon dood is, intense emotionele pijn, intense eenzaamheid, emotionele gevoelloosheid, of een gevoel dat het leven zinloos is, naast andere symptomen, volgens de APA.

“De omstandigheden waarin we leven, met meer dan 675.000 sterfgevallen als gevolg van COVID, kunnen ervoor zorgen dat langdurige rouwstoornissen vaker voorkomen”, zei Vivian B. Pender, MD, voorzitter van de APA, in een persbericht van de vereniging over de officiële stoornis. (Lees meer: ​​Waarom het begrijpen van verdriet tijdens het coronavirus zo belangrijk is)

De opname van aanhoudende rouwstoornis in de DSM betekent dat artsen nu verzekeringsmaatschappijen kunnen factureren voor de behandeling van mensen voor de aandoening, meldt The New York Times. Klinische onderzoeken testen momenteel het medicijn naltrexon, een medicijn dat wordt gebruikt om verslaving te behandelen, als een vorm van rouwtherapie, en NTY zegt dat de ontwikkeling waarschijnlijk zal leiden tot een stroom farmaceutisch onderzoek naar andere mogelijke recepten.

“De opname van langdurige rouwstoornis in de DSM-5-TR zal betekenen dat psychiaters, patiënten en families inzicht krijgen in hoe normaal verdriet eruit ziet en wat zou kunnen wijzen op een langdurig probleem”, zegt Saul Levin, MD, MPA, uitvoerend directeur en medisch directeur van de APA, in het persbericht van de vereniging. “Op dit moment is het belangrijk om informatie te delen en het bewustzijn over aanhoudende rouwstoornissen te vergroten.”

Sommige critici vrezen echter dat de nieuwe diagnose tot valse positieven zal leiden en zullen farmaceutische bedrijven ertoe aanzetten het publiek ervan te overtuigen dat ze medische behandeling nodig hebben om met verdriet om te gaan, aldus de NYT. “Ik ben het er absoluut niet mee eens dat rouw een geestesziekte is,” vertelde Joanne Cacciatore, Ph.D., universitair hoofddocent sociaal werk aan de Arizona State University en die Selah Carefarm leidt, een toevluchtsoord voor nabestaanden, tegen de publicatie. "Als iemand die een quote-unquote-expert is, ons vertelt dat we in de war zijn en ons erg kwetsbaar en overweldigd voelen, vertrouwen we onszelf en onze emoties niet meer. Voor mij is dat een ongelooflijk gevaarlijke stap en kortzichtig."

Maar anderen hopen dat de officiële diagnose degenen zal helpen die zich vanwege hun verliezen uit de samenleving hebben teruggetrokken, niet alleen onlangs maar door de geschiedenis heen. “Het waren de weduwen die de rest van hun leven zwart droegen, die zich terugtrokken uit sociale contacten en de rest van hun leven leefden ter nagedachtenis aan de man of vrouw die ze verloren hadden”, vertelde Dr. Paul S. Appelbaum, voorzitter van de stuurgroep die toezicht hield op de herzieningen van de vijfde editie van de DSM, aan de NYT. 'Het waren de ouders die er nooit overheen zijn gekomen, en zo hebben we over hen gesproken. In informele termen zouden we zeggen dat ze het verlies van dat kind nooit te boven zijn gekomen.'

Hoewel sommigen misschien beweren dat rouw een belangrijk aspect is van de menselijke ervaring en daarom geen medische aandoening, valt niet te ontkennen dat de aanhoudende pandemie heeft geresulteerd in verlies en verdriet dat schijnbaar meer aanwezig is dan ooit tevoren. Dus, afgezien van de officiële medische diagnose, moet je rekening houden met de woorden van Dr. Pender: "Als je onlangs iemand in je omgeving hebt verloren, is het heel belangrijk om dit bij jezelf na te gaan. Verdriet is normaal in deze omstandigheden, maar niet op bepaalde niveaus en niet op de meeste dagen, bijna elke dag, maandenlang. Er is hulp beschikbaar." (Volgende: De omgang van een rouwexpert met pandemische angst)