Ironman może być drugim najtrudniejszym wyzwaniem Jeffa Cottrella

Ironman to test tolerancji bólu oraz wytrzymałości psychicznej i fizycznej. To samo dotyczy Jeffa Cottrella Pomnik Ironmana Hermanna w Teksasie Ten weekend będzie wyzwaniem, ale to nic w porównaniu z przeszkodą, którą pokonał w drugiej próbie.

W 2014 roku u Jeffa Cottrella, ważącego 500 funtów, zdiagnozowano cukrzycę typu 2 i wysokie ciśnienie krwi. Jako dyplomowana pielęgniarka widział już objawy, ale pracował na pełnych obrotach, dręczony radością i zaraźliwą osobowością, za którą kochali go koledzy. Cottrell był świadkiem problemów zdrowotnych swojej matki zaledwie siedem lat wcześniej i chociaż zaczął już wymagać Zmiany, które zmienią jego podejście do życia Otrzymanie tej wiadomości od lekarza było dla niego oficjalnym sygnałem alarmowym.

W 2019 roku Jeff Cottrell wystartował w swoim pierwszym Ironmanie, mając ponad 200 funtów mniej na ciele. Choć nie ukończył wyścigu ze względów zdrowotnych, nie może się doczekać przekroczenia linii mety 23 kwietnia. Rozmawiał z Muscle & Fitness o podróży, która doprowadziła go do tego punktu i jak najlepszego wykorzystania życia teraz i zawsze.

Podejmuj lepsze decyzje

The Jakość tego, co zjadłem zmieniony. To była najważniejsza rzecz i zacząłem też uprawiać aktywność fizyczną poza pracą. Myślałam, że jeśli będę aktywna, będę na nogach przez cały dzień, ale wiedziałam, że to nie wystarczy. Zacząłem biegać i dostałem karnet na siłownię. Pracowałem w nocy, więc o 2 w nocy chodziłem na siłownię. Osoba w recepcji pozwoliła mi usiąść na krześle biurowym obok bieżni. Szedłem przez pięć minut i siedziałem przez pięć minut. Robiłem to przez 30 minut i zwiększałem do godziny. Gdy już udało mi się wytrzymać godzinę, po prostu zacząłem biegać przez 30 minut. Tak naprawdę nie przestałem jeść tak często, ale jakość ogromnie się poprawiła.

Przechodziłem całą 12-godzinną zmianę i wszystko, od kolan po podeszwy stóp, paliło mnie. Kiedy po raz pierwszy przeszłam zmianę bez bólu, było to trochę przytłaczające, ponieważ zdałam sobie sprawę, że jestem w świetnym miejscu, ale musiałam iść dalej. Przeżywam najbardziej pracowite dni i nie czuję, że moja zdolność do opieki nad pacjentem kiedykolwiek ucierpiała. Zauważyłem, że kiedy musiałem wcisnąć się w ciasny obszar, aby pomóc pacjentowi w dostarczeniu tlenu, wszystko stało się łatwiejsze. Poza pracą zawsze miałam mały krąg przyjaciół, którzy nigdy nic nie poruszyli, ale mnie wspierali. W końcu udało mi się poznać wspaniałą kobietę i teraz jesteśmy małżeństwem. Na pewno wpłynęło to na wzrost pewności siebie. To, że mogę żyć bez bólu jest niesamowite.

Nic wielkiego nie powstaje w pojedynkę

Przerzuciłam się z chodzenia na jogging. Któregoś dnia właśnie skończyłem biegać, byłem na parkingu i wracając do samochodu, skręciłem jedno kolano. Nie poszłam do lekarza i po około sześciu tygodniach poczułam się lepiej. W tym czasie kupiłem rower hybrydowy i trochę na nim pojeździłem, ale był za duży. Znalazłem na Facebooku Marketplace osobę sprzedającą rower szosowy i kupiłem go. Zawsze chcesz jeździć z ludźmi, więc zacząłem szukać wycieczek grupowych w mojej okolicy. Znalazłem kilku z nich i poznałem kilka osób w 2017 roku, a z większością osób, które poznałem na tych pierwszych wyjazdach, nadal się przyjaźnię. Ci ludzie są aktywni i zmotywowani we wszystkich obszarach życia. Zaangażowanie się w tę grupę ludzi było dla mnie ogromną korzyścią. Ukończyłem progresję w triathlonie na dystansie olimpijskim. Kiedy moja żona i ja się poznaliśmy, myślę, że właśnie zapisałem się na 5 tys. Ona też takiego zrobiła. Pobraliśmy się sześć miesięcy po poznaniu, a dwa tygodnie wcześniej przebiegłem swój pierwszy półmaraton. Ukończyła swój bieg dwa tygodnie później, w listopadzie 2017 r. W 2018 r. co miesiąc biegaliśmy półmaraton, a w styczniu 2019 r. biegliśmy pełny maraton. To po prostu część życia. Kiedy spędzasz czas z ludźmi i oni tak właśnie robią. Staje się tym, co robisz.

Kiedy byłem młody, oglądałem Ironmana w telewizji, ale nie pozwoliłem, żeby mnie to poruszyło. Było fajnie, ale nigdy tego nie zapomniałem. Zawsze lubiłem też piosenkę Ironman zespołu Black Sabbath. Pracowałem dla firmy Memorial Hermann, która jest sponsorem tytularnym wydarzenia. Pracowałem w namiocie medycznym przez dwa lata (2017, 2018) i przez ten pierwszy rok przydarzyło mi się całkiem nieźle. Gdy skończyła, wszedł jeden ze sportowców. Powiedziałem jej, że właśnie zacząłem triathlon, a ona powiedziała mi, że kiedy już na czymś skupiam uwagę, to, co naprawdę działa, to patrzenie na coś fizycznego, co przypomina ci o celu, który sprawia, że ​​chcesz go osiągnąć. Dała mi swój medal na mecie i to mnie poruszyło. Nigdy jej nie zapomniałem i ten medal wisi w mojej sypialni. Miło będzie powiesić obok niego jeszcze jeden.

Pierwsza próba Jeffa Cottrella

Właściwie byłem na dobrej drodze, aby ukończyć wyścig w 2019 roku. Zrobiłem jedną rzecz, której wszyscy mówią, że nie powinieneś robić, a mianowicie nie robiłem niczego nowego w dniu wyścigu. Ze względu na utratę wagi wpadam na to, kiedy biegam Przekładnia kompresyjna pod moimi ubraniami. Kiedy zsiadłem z roweru i naprawdę poczułem, jak było gorąco, pomyślałem, że kombinezon na szelkach, który miałem na sobie, uciska mnie, ale nie było tak dużo materiału, jak pełny T-shirt i spodenki kompresyjne, więc zostawiłem to założone. Dotarłem do obszaru po 11 mili i usiadłem na betonowej ławce, żeby przeszukać moją torbę. Gdy siadałem, wyobraź sobie dźwięk, jaki usłyszysz, jeśli wylejesz na beton zaledwie 8 uncji wody. Spojrzałem w dół i z moich spodni ciekła jasnoczerwona krew.

Wiedziałem też, że zaczynam popadać w szaleństwo. Jest ulica, na której między latarniami robi się trochę ciemno. Właśnie wyobraziłam sobie, że mam aktywne krwawienie i jestem już wyczerpana. Jeśli zemdleję gdzieś na tym małym obszarze i nikt mnie nie zobaczy, kto wie, co może się stać? Myślałam, że będzie tego o wiele więcej i nie było warto. Z mojego punktu widzenia wszystko nie ma końca. Muszę robić to, co robię, dopóki żyję. Moim głównym celem w tym wszystkim jest to, aby nigdy nie stać się jedną z tych osób po pięćdziesiątce, sześćdziesiątce i siedemdziesiątce, które przyzwyczajają się do chodzenia do lekarza, bo myślą, że to część starzenia się. Nie mogę tego zrobić. Patrzę na to tak, jakbym był u lekarza przez jeden dzień w roku, poza corocznymi badaniami kontrolnymi, oznacza to pogorszenie jakości życia, bo nie chcę tam być. Chcę się dobrze bawić, robiąc coś. Muszę więc działać proaktywnie, bo i tak jest to możliwe dopiero teraz. Możesz odczuwać ból u lekarza lub na siłowni.

Wiadomość od Jeffa Cottrella dla tych, którzy stoją przed własną podróżą

Najprostszą rzeczą z analizy danych jest chodzenie z odrobiną dodatkowego wysiłku, 30–40 minut, trzy do czterech razy w tygodniu, działa cuda. Nie musi to być Ironman ani nic szalonego, szczególnie gdy zaczynasz. Po prostu rób wszystko, rozwijaj się i rozwijaj na tym. Nie ma harmonogramu i końca. Pomyśl o jakości swojego życia i spróbuj ją poprawić. Nie dotyczy to tylko sfery fizycznej, ale także psychicznej i dotyczy wszystkich aspektów życia. W wiadomościach jest mnóstwo historii o ludziach, którzy oddaliby wszystko, żeby 45-minutowy jogging był dla nich najważniejszą rzeczą, o którą muszą się martwić. Są na tej planecie ludzie, którzy nawet nie wiedzą, skąd weźmie się ich następna filiżanka czystej wody. Każdy musi znaleźć swoją motywację. Dołącz do społeczności. To zawsze pomaga i mi bardzo pomogło. Masz tylko jedną szansę, więc postaraj się ją wykorzystać jak najlepiej. Jest takie powiedzenie, które zawsze sobie powtarzam; Zrób coś dobrego dla siebie i innych. Po prostu myślę, że gdyby wszyscy to przyjęli, byłoby fajnie.

Obserwuj Jeffa Cottrella na Instagramie @_jeffcottrell_.