Waarom het opblazen van Adele en Taylor Swift en Ugly Cry zo verdomd goed voelt

Waarom het opblazen van Adele en Taylor Swift en Ugly Cry zo verdomd goed voelt

Als je op enige vorm van sociale media zit, is het je misschien opgevallen dat toen Taylor Swift op 12 november haar album Red (Taylor's Version) uitbracht, sommige mensen foto's of video's plaatsten waarin ze naar het album luisterden en huilden. In het bijzonder had de 10 minuten durende versie van "All Too Well" (je weet wel, die zogenaamd over Jake Gyllenhaal en de beruchte sjaal) niet alleen Swifties die naar de tissues reikten, maar iedereen die ooit een relatiebreuk heeft meegemaakt. (

Een astroloog kraakt de code in de geboortehoroscoop van Taylor Swift

En een week later staat Instagram nog steeds vol met verhalen van mensen die snikken bij het album - en het duidelijk naar hun zin hebben. Soms, als het nummer precies goed is, voelt het zo goed, bijna heerlijk, om gewoon te huilen.

Hoewel het Taylor was die afgelopen weekend mensen op de bank liet opkruipen om herinneringen op te halen aan liefdes uit het verleden, zijn zij en de rest van haar tijdgenoten bepaald niet de eerste muzikanten die een generatie in het kussen schreeuwen met een album of een bepaald nummer - en genieten van elke minuut ervan. Dergelijk menselijk gedrag gaat terug tot de tijd van de Atheners, toen filosofen voor het eerst suggereerden dat droevige kunst, of kunst die negatieve emoties oproept, veel meer voldoening gaf voor de hersenen dan kunst die eenvoudigweg niet droevig was. Aristoteles was er getuige van hoe hartverscheurend theater louterend was voor het publiek in plaats van een totale domper. Het lijkt misschien een beetje paradoxaal, maar tragedies stellen mensen meer tevreden dan komedies.

De wetenschap van een door muziek veroorzaakte schreeuw

Onderzoek heeft een paar redenen gevonden waarom het zo geweldig voelt om te huilen bij je favoriete verdrietige meisjesliedjes.

Uit een onderzoek uit 2014 onder meer dan 700 mensen door een team in Berlijn bleek dat er vier specifieke beloningen verbonden zijn aan het ervaren van verdriet als gevolg van muziek: verbeeldingsbeloning, emotieregulatie, empathie en het ontbreken van implicaties voor het ‘echte leven’. Uit hetzelfde onderzoek bleek ook dat droevige muziek gevoelens van nostalgie oproept, een vaak ‘bitterzoete emotie’ die ervoor zorgt dat mensen naar het verleden verlangen, ondanks de droefheid die ermee gepaard gaat. (Ter info: het ervaren van zowel positieve als negatieve emoties is een goede zaak.)

Hoewel verdriet misschien niet een emotie is waar je actief naar op zoek bent, is het effect van droevige muziek op je hersenen aanlokkelijk, plezierig en in sommige gevallen verslavend. Ja echt waar: in een neuroimaging-onderzoek uit augustus 2021 werd onderzocht welke delen van de hersenen oplichten bij het luisteren naar droevige muziek, en hoewel de reactie van elk brein uniek is, zijn de delen die het meest getroffen zijn de delen die zich bezighouden met beloningsverwerking, esthetiek en emoties. Wanneer dit beloningscircuit wordt geactiveerd, zeggen de hersenen in wezen tegen de rest van het lichaam: "We vinden dit leuk en we willen er meer van" - net zoals liefde en drugs je beïnvloeden. (Zie: De interessante manieren waarop huilen je huid beïnvloedt)

Dat is nog niet alles: als je naar droevige muziek luistert, komt het hormoon prolactine in je lichaam vrij, wat ons vreugde brengt in ons verdriet en ons troost. Prolactine is een hormoon dat je zou moeten kalmeren als je huilt of onder stress staat. Maar tenzij je in het echte leven een traumatische gebeurtenis meemaakt of huilt van stress, is het resultaat, bij gebrek aan een beter woord, gelukzaligheid. Daarom voelt het zo verdomd goed om deze teksten uit te zenden, keer op keer naar liedjes te luisteren en te huilen, huilen, huilen. Zoals Santini uitlegt, creëert dit ‘emotionele opwinding’. Adele's "Hallo" staat al een paar uur op repeat, iemand?

Bovendien stabiliseren droevige liedjes de stemming tot op zekere hoogte, zegt Barbara Santini, psycholoog en seks- en relatieadviseur. "Luisteren naar droevige liedjes is een manier om onze situatie te uiten en mensen zich begrepen te laten voelen. Mensen voelen zich beter als de woorden in een liedje aansluiten bij hun ervaringen en soortgelijke emoties overbrengen."

Als je verdrietig bent en naar droevige muziek luistert, krijg je troost en geruststelling dat je niet alleen bent. Het is een gezonde manier om emoties te uiten die louterend en zelfs helend is. Uit het Berlijnse onderzoek uit 2014 bleek zelfs dat, hoewel vrolijke muziek een positief effect op je kan hebben, mensen de neiging hebben om de meest stemmingsverhogende effecten te ervaren als ze naar droevige muziek luisteren.

De donkere kant van muziektherapie

Maar zoals met alles kan te veel van iets geweldigs slecht zijn. Hoewel gematigdheid moeilijk kan zijn als je eenmaal in een Bon Iver-gat bent gekropen, moet je nog steeds diep ademhalen en eindelijk de realiteit onder ogen zien. Als je dat niet doet, kunnen al die catharsis, stemmingsstabilisatie en weemoedige nostalgie lelijk worden.

"Het gebruik van droevige muziek als een onaangepaste strategie om je emoties te uiten kan een droevige stemming of depressie verergeren", zegt Santini. Met andere woorden: als je jezelf elke nacht in slaap huilt terwijl de soundtrack van je droevige liedje op je AirPods wordt afgespeeld, kan er iets anders aan de hand zijn: misschien een aantal onopgeloste problemen die verder moeten worden onderzocht met de hulp van een professional.

Volgens een onderzoek uit 2015 kan, als de consumptie van treurige liedjes niet wordt gereguleerd, ‘kwetsbaarheid voor depressie en angst’ volgen. Dit gebeurt omdat muziek wordt gebruikt als afleiding van de echte problemen die iemand in zijn leven kan hebben. Het verleent geloofwaardigheid aan de vragen die Nick Hornby zijn hoofdpersoon Rob liet stellen in High Fidelity: "Luisterde ik naar popmuziek omdat ik ongelukkig was? Of was ik ongelukkig omdat ik naar popmuziek luisterde?" Het kan beide kanten op gaan, afhankelijk van hoe je het gebruikt. (Lees ook: Waarom huil ik zonder reden?)

Het betraande tussendoortje

Er gaat niets boven verliefd worden op een nummer, album of tekst die je hart zo diep raakt dat je niet anders kunt dan schreeuwen: "OMG! Dat ben ik!" Het is gewoon geweldig als je je kunt identificeren met woorden die tot je spreken en ze verpakt hebt in een melodie die je zo diep raakt. Het is opwindend en, zoals Santini het uitdrukte, 'emotioneel opwindend'.

Hoewel het ronddraaien naar Phoebe Bridgers met rode wijn in de hand en tranen op haar wang een duistere kant op kan gaan als het niet gereguleerd wordt, maakt het voor het grootste deel allemaal deel uit van de menselijke ervaring. Dus pak de zakdoekjes, zet Iron & Wine's "Trapeze Swinger" op repeat en leun voorover - uiteraard met mate.